Genieten van de laatste loodjes!
Vanaf het eerste moment dat ik in Boston aankwam voelde ik me thuis. Ik werd met open armen ontvangen in mijn huis en in mijn onderzoeksgroep. Vanaf het eerste moment was er vertrouwen, waren er kansen en was er de bravoure om nieuwe dingen te proberen. Zonder angst om te falen en met rotsvast vertrouwen in eigen kunnen. Uit alles straalt dat als je hier bent, dat je het verdiend hebt om hier te zijn. Dat betekent niet dat je niet hard hoeft te werken, integendeel zelfs. Maar je werkt hard omdat jij dat wilt, omdat je nog beter wil worden, omdat je nieuwe stappen wilt zetten, omdat je meer wilt leren en ontdekken, maar nooit omdat het moet. Wat een heerlijke ervaring was dat!
Voor het eerst sinds lange tijd heb ik de touwtjes weer in handen, heb ik het gevoel dat ik de controle weer heb over mijn leven. Ik voel me nu weer in balans. Kan weer hard werken én hard genieten. Sinds kort heb ik ook echt heel veel zin in de toekomst. In plaats van een zwart gat na het afstuderen, zie ik nu een wereld vol mogelijkheden. Samen met Stefan wil ik onze wereld herontdekken. Ik weet nog niet precies wat ik wil, wat de perfecte plek voor mij is. Maar wat het ook wordt, een PhD, een baan in de industrie of een traineeship, ik ben niet meer bang, maar nieuwsgierig. En dat voelt goed!
De afgelopen maanden heb ik me vooral gefocust op het leven hier in Boston. Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk te zien en te ontdekken en nieuwe mensen te leren kennen. Ik heb uitstapjes gemaakt naar Stan in Philadelphia, naar Paul in New York en met Phillip en Emma naar de Niagara Falls in Canada. Ik ben er ook in mijn eentje op uitgetrokken. Mijn allereerste dagje snowboarden in echte sneeuw op een berg en een dagje uitwaaien aan zee in Rockport. Wat ik ook heel bijzonder vond was het zeilen op de Charles River, met mijn begeleidster Noemie en haar Belgische vriend Nick. Ik heb geprobeerd te leven alsof dit mijn thuis was en zo voelde het ook. Eten met huisgenootjes, hardlopen met Phillip en naar groepslessen in de sportschool, stappen met collega’s en hiken, naar musea en naar evenementen in de stad met een random mix van huisgenootjes, collega’s en overige awesome mensen J
Ik heb wat minder contact gehad met vrienden en familie in Nederland, maar dat betekent niet dat ik jullie niet heb gemist. Ik kijk er echt naar uit om weer met jullie allemaal bij te kletsen en leuke dingen te doen. Zonder al jullie support en liefde was ik hier nu niet geweest en daarvoor ben ik jullie oneindig dankbaar!
Voordat het zover is en we kunnen gaan genieten van de Nederlandse zomer, is het eerst tijd voor nog een heel bijzonder avontuur. Samen met pap, mam en Niels ga ik 18 dagen de nationale parken in het zuidwesten van Amerika verkennen. Het belooft een geweldige tocht te worden met heel veel kilometers te rijden en met heel veel mooie dingen om te zien. Als we onze camper weer teruggebracht hebben in Los Angeles, gaan zij weer terug naar Nederland, maar mag ik nog even verder… Op naar Miami om samen met Stefan Florida te ontdekken! Ik kijk er heel erg naar uit om met hem samen dit geweldige avontuur af te sluiten en samen weer naar huis te gaan.
Tot over 34 dagen in Nederland!
De meeste dromen zijn bedrog…
Maar als ik wakker wordt hier in Boston, dan droom ik nog. Niet alleen vanwege mijn stage aan het Wyss instituut, maar ook vanwege de sneeuw die Boston omtovert tot een waar WinterWonderLand!
Mijn stage is in een woord geweldig! Ik leer nieuwe technieken, maar die sluiten allemaal wel aan op wat ik in Eindhoven heb geleerd. Daardoor ik kan heel veel leren, maar voeg ook echt iets toe met mijn kennis en praktische vaardigheden en oplossingen. De dagen zijn lang, gemiddeld werk ik 9 uur op een dag en heb ik ook nog anderhalf uur reistijd in totaal nodig. Door de weeks ben ik dus vooral aan het werken, eten en slapen, maar het is prima vol te houden! Het voelt helemaal niet als een last omdat ik aan allerlei interessante projecten werk, op het moment vier verschillende… genoeg om me wakker en alert te houden dus, én omdat de mensen waarmee ik werk ook hard werken en ontzettend gezellig zijn.
Het hoofdonderwerp van onze gesprekken is ‘eten’. Zoals jullie misschien wel weten ben ik niet zo’n goede kok… maar met al deze tips over wat lekker is krijg ik zowaar zin om in de keuken te gaan staan. Gelukkig hebben ze ook goede tips voor restaurants en afhaal! Ook thuis is het erg gezellig. We eten elke dinsdagavond met het hele huis. Bij deze ‘putlock’ neemt iedereen wat te eten mee en eten we dat gezamenlijk op. Ook dat is een perfecte gelegenheid om nieuwe lekkernijen uit te proberen. Zo had Victoria heerlijke chinese dumplings gemaakt en buurman Geoff een heerlijke groente lasagne. Ik heb het tot nu toe gehouden bij pasta en groenteschotels, maar vanavond ga ik proberen brownies te bakken! Het is tenslotte Valentijnsdag, tijd voor chocola!
Na al dat eten, vonden mijn huisgenootje Phillip en ik het tijd om eens wat sportiefs te gaan doen. Daarom zijn we een hardloopclubje opgestart en hebben we vorige week dinsdag voor het eerst hardgelopen. Aangezien we allebei op tijd op onze stage moesten zijn, vertrokken we al om zeven uur ‘s ochtends. Phillip is ietsjes getrainder dan ik dus het was een lange 6.5 km, maar we hebben het gehaald! Het plan is om elke dinsdag, donderdag en zaterdag te gaan hardlopen. Toen we woensdagavond echter op het nieuws keken en er een sneeuwstorm aangekondigd werd, hebben we besloten dit ambitieuze plan even in ‘de ijskast’ te zetten. Deze week was er maandag weer een sneeuwstorm en ik grijp dat graag aan als uitstekend uitstelgedrag. Mijn benen zijn pas net weer hersteld dus die vinden dat ook geen probleem!
Nog even terug naar die sneeuw. Ik dacht dat ze hier gewend waren aan veel sneeuw, maar het tegendeel blijkt waar. Omdat het maar een paar dagen per jaar hard sneeuwt, hebben ze hier niet geïnvesteerd in slimme voorzieningen om de sneeuw snel en efficiënt op te ruimen zoals ze dat bijvoorbeeld in canada doen. Nee, hier hebben ze nog iets veel slimmers bedacht. Als het veel sneeuwt in korte tijd, dan sluiten ze gewoon alle scholen en universiteiten en krijgt iedereen ijsvrij. De wegen zijn niet schoon, maar niemand hoeft ze dan te gebruiken, probleem opgelost! Zo kon het dus gebeuren dat ik in de drie weken dat ik nu in Boston ben, al twee dagen ijsvrij heb gehad! Die dagen zijn heel bijzonder want niet alleen zit je met al je huisgenootjes onverwacht opgesloten in huis, maar niemand heeft ook plannen omdat dit geen geplande vrije dag was. Daarom hebben we op die dagen gezellig met zijn allen sneeuwengeltjes gemaakt in de sneeuw naast het huis toen de storm even was gaan liggen en hebben we met zijn allen de film ‘Frozen’ gekeken op de beamer in onze woonkamer die we voor de gelegenheid ook maar even grondig schoongemaakt hebben (ijsvrijschoonmaak ipv voorjaarschoonmaak). Ik heb nog even geprobeerd een wandeling te maken in de sneeuw in het midden van de sneeuw storm, maar geloof me, naar buiten gaan veranderde je binnen twee seconden in een sneeuwpop en binnen vijf minuten was zelfs ik, als enorme sneeuwliefhebber, weer binnen! De tweede dag dat we ijsvrij hadden ben ik dus maar lekker binnen gebleven en heb verliefd uit het raam gestaard naar dat prachtige sneeuwlandschap!
America First??
Women First! Als vrouw kon ik er bijna niet omheen. De Women’s March, de op vele plekken in Amerika en in de rest van de wereld gehouden werd, leeft in Boston. Mensen hier zijn diep beschaamd dat Trump hun nieuwe president is en willen dat aan de wereld laten zien. Zij willen aan de wereld laten zien, dat zeker niet alle Amerikanen zomaar het denkbeeld van hun nieuwe president volgen. En daarom gingen ze vandaag, zaterdag 21 januari 2017, de straat op. Met borden, spandoeken en roze zelfgebreide mutsen werd er geprotesteerd tegen het benadelen van minderheden in de samenleving, op wat voor manier dan ook.
Ik vind het fantastisch dat zoveel mensen zich verenigen om hun gezamenlijke stem te laten horen. Daarom ben ook ik een kijkje gaan nemen bij de demonstratie op de Boston Common, het park in het centrum waar de niet alleen de Women’s March startte, maar waar ook de Freedom trail start, een wandelroute langs alle historische en beroemde plekken en gebouwen van Boston.
Ik kwam een half uurtje voordat de demonstratie zou starten aan met nog honderden andere vrouwen (waarvan veel met hun dochters). De metro was overvol en het leek wel een kippenhok met al die kakelende vrouwen erin. Omdat ik als Europeaan net iets langer ben dan de gemiddelde Amerikaan, had ik een mooi uitzicht over alle mensen met hun mooie roze gebreide mutsjes, hét symbool van de Women’s March. De mensenmassa die je zag buiten het metrostation was overweldigend. Iedereen joelde fanatiek, maar de sfeer bleef positief en gezellig, misschien juist wel door die roze mutsjes. Ik heb even rondgekeken op en rond het park, ben nog even op de foto geweest met de ‘wereldberoemde’ Boston Ducks die voor de gelegenheid ook roze mutsen droegen en heb toen mijn weg vervolgd langs de Boston Freedom Trail.
De Freedom Trail is een flinke wandeling van 2.5 mijl (4 km) langs alle hotspots van het oude Boston. Boston is bijvoorbeeld bekend om zijn Tea party, een protest van de Amerikaanse kolonisten tegen de Britten in 1773 waarbij besloten werd om thee uit China die door de Britten geïmporteerd werd, te boycotten.
Naast dat de gebouwen erg mooi zijn, vond ik het ook heel leuk om de verschillende wijken te vergelijken. Zo begon ik in het moderne boston met hoge wolkenkrabbers die afgewisseld worden door historische gebouwen en vervolgens liep ik langzaam het stadscentrum uit richting de Italiaanse wijk, waar het op straat ruikt naar versgebakken brood en pizza en overal zitjes zijn om gezellig bij te kletsen met je buren.
Bijzonder vond ik Quincy Hall, een soort foodcourt waarin je bij allerlei winkeltjes eten kunt kopen dat je kunt opeten in een grote hal aan lange tafels met stoelen. Doordat iedereen door elkaar zit raak je snel met andere mensen aan de praat. Zo zat ik tijdens mijn lunch eerst naast een meisje dat uit New York kwam en ook de Freedom Trail aan het lopen was en kwam er vervolgens een gezin bestaande uit twee vrouwen en twee dochters bij me zitten die overduidelijk naar de Women’s March waren geweest. Een van de kinderen had een Duitse vader dus we hebben enthousiast zitten kletsen over de March, over Trump en over Europa! Ook was er een jongen die live gitaar speelde en zong en echt heel erg goed was. Genieten dus! Terwijl het gezin op zoek ging naar de bibliotheek omdat één van de meiden dol was op boeken lezen, ben ik mijn wandeling langs de Freedom Trail vervolgd.
Een super toffe ervaring vond ik ook het bekijken van de USS Constitution. Aan het eind van de route liep ik de haven van Boston in waar dit vlaggenschip uit 1797 wordt gerestaureerd in een klassiek deel van de haven. Na een uitgebreide security check kregen we een rondleiding van een extreem enthousiaste en patriottische matroos (Amerika is sowieso het beste, slimste en geweldigste land van de wereld!). Omdat het ook nog eens prachtig weer was, was het heerlijk om door de haven te struinen en me weer eens op een schip te bevinden. Ik blijf toch echt voor eeuwig verliefd op die oude schepen!
Het allerlaatste punt op de route was het Bunker Hill monument, een pilaar van 220 ft (67 meter) op een heuveltje. Als je de 295 treden hebt beklommen zou je een spectaculair uitzicht moeten hebben over de stad. Aangezien de lucht helder blauw was, had ik heel veel zin om dat uitzicht te bekijken! Er was alleen één probleempje. Ik kwam iets over half vier van het schip af en om kwart over vier zou het monument volgens mijn lonely planet al sluiten… ik besloot erheen te gaan rennen in de hoop dat ze me 30 minuten voor tijd nog wel omhoog zouden laten gaan omdat ik het toch wel echt graag wilde zien. Toen ik daar buiten adem aankwam, zeiden ze dat ik rustig nog naar boven kon gaan. Ze gingen toch pas half zes dicht… Gelukkig was het uitzicht mijn sportieve activiteiten dubbel en dwars waard. De foto’s zijn het bewijs!
Lezen in de Harvard bibliotheek, gewoon omdat het kan!
Wat is het eerste wat je doet als je in Boston aankomt? Oke, na het boodschappen doen en slapen… Je Harvard ID kaart ophalen natuurlijk! Naast dat het hebben van deze kaart gewoon ontzettend cool is, kun je er ook nog eens ontzettend handige dingen mee! Zo krijg je toegang tot de bibliotheek, mag je gratis mee met de Harvard shuttle bus en nog veel meer. Daarom ging ik op mijn eerste volledige dag in Boston op pad om zo’n waardevol plastic pasje te verkrijgen.
Op naar het Harvard International Office (HIO) om me aan te melden dus maar. Het vinden van het HIO was een uitdaging op zich aangezien het gebouw waarin het zich bevind momenteel verbouwd wordt en ze de ingang hadden verplaatst. Toen ik de ingang eenmaal gevonden had en een gasten sticker had gekregen bij de receptie mocht ik door naar het HIO op de achtste verdieping. Ik dacht dat ik na mijn aanmelding gelijk mijn ID zou krijgen, maar het was meer een check van mijn gegevens en informatie over welke documenten je bij je moet hebben als je wil gaan reizen. Als goed voorbereid persoontje, wist ik al die dingen al dus het gesprek was verder niet zo spannend. Wel gaven ze aan, dat ik mijn ID pas op kon halen op mijn eerste officiële stagedag, maandag de 23ste. Als ik goed was aangemeld kon ik die ochtend vroeg mijn ID ophalen, net als alle andere mensen die die dag, de eerste dag van het nieuwe semester, zouden starten. Het kantoortje bevond zich tegenover die van de HIO. En oh ja, het was slim om bij mijn contactpersoon nog even te checken of ik goed was aangemeld.
Met een assertiviteit waar je U tegen zegt, ben ik toen niet netjes weggegaan om mijn contactpersoon te mailen, maar rechtstreeks naar het ID kantoortje gelopen. Eenmaal daar bleek dat al mijn gegevens in orde waren en ze me mijn ID toch al gelijk konden meegeven en activeren! Jackpot! Helemaal blij en een beetje overdonderd stapte ik het gebouw uit. Ik ben officieel een stagiair bij Harvard!
Op zoek naar lunch liep ik toevallig ‘de Garage’ binnen. Zoals je misschien al wel kunt raden was dit gebouw vroeger een parkeergarage. Nu is het een klein winkelcentrum met een beetje alternatieve winkels zoals een Animee (japanse animatie figuren) winkel, maar ook een Starbucks en een Subway. Mijn subway broodje (hele uitdaging nog om dat samen te stellen zeg!) heb ik opgegeten op een trapje op harvard sqare, uitkijkend op alle prachtige gebouwen van Harvard. Kennelijk doen lokale mensen dat niet zo vaak, want verschillende mensen keken me een beetje raar aan en op een gegeven moment kwam een beveiliger vragen of alles goed met me ging…
Dat leek me een uitgesproken moment om te gaan testen of mijn ID al actief was en na een rondje te hebben gemaakt langs de hoogtepunten van de campus ben ik de Widener Library binnengegaan met mijn actieve Harvard ID pas. Ik vond het al heel leuk dat ik überhaupt naar binnen kon, maar heb mijn ogen uitgekeken. Wat een prachtige bibliotheek is dat! Hele statige trappen, hoge plafonds en van die studieruimtes omringd door boeken en met ouderwetse lampjes met lampenkappen op alle tafels. Net als in de film… Ik vond het echt een heerlijke plek, voelde me helemaal ontspannen worden en heb daarom lekker een half uurtje gezeten in een van de statige maar heerlijk zittende leunstoelen. Hier ga ik zeker nog eens naar terug!
Na deze luxe en ontspanning was het tijd om mijn avontuur door Cambridge (de wijk waarin de Harvard campus ligt) verder te verkennen. Ik ben door de Harvard winkel gelopen die zo groot is dat hij verspreid is over drie verschillende gebouwen, maar wel zo duur is dat je er alleen naar wil kijken en niks wil kopen. Ze hebben wel echt prachtige spullen, dus ik ga denk ik toch maar sparen voor zo’n mooie Harvard trui en een lederen boekje met logo. Na mijn route te hebben vervolgd naar de rivier die Boston van Cambridge scheid, heb ik de Harvard Shuttle terug genomen tot een halte vlak bij mijn huis. Die shuttle was ook een ervaring op zich! Mijn prachtige gratis plastic kaartje (Harvard ID) verschafte me toegang tot een wereld waarin reizen met het OV prettig en fijn word! Naast het ontspannen zitten in heerlijke, ruime, rood fluwelen stoelen mét Harvard logo op de hoofdsteun wordt er ook nog eens klassieke muziek gedraaid. Wanneer mag ik weer?
Can I help you, ma’am?
Ik denk dat in Boston misschien wel de meest vriendelijke en positieve mensen ter wereld wonen.
Dit is natuurlijk alleen nog maar gebaseerd op mijn ervaringen tot nu toe, maar toch, vanaf het moment dat ik het vliegtuig uitstapte, tot het aanzetten van de wasmachine met een huisgenootje, iedereen is hier aardig en heeft een glimlach op zijn gezicht. Aangezien ik zelf ook graag met een grijns op mijn gezicht rondloop en het liefst iedereen die ik tegenkom op straat begroet, voel ik me hier helemaal op mijn gemak! Mensen bieden hier spontaan hun hulp aan en ik kreeg zelfs random op straat een complimentje over mijn sjaal van een jonge vrouw, zo leuk!
Mijn aankomst in Boston verliep vlekkeloos dankzij een Chinese vrouw die onderzoek doet aan de faculteit psychologie van Harvard. Ik vroeg aan haar of ik bij de juiste bushalte stond voor de bus naar het centrum van Boston vanaf het vliegveld. Toevallig moest zij naar hetzelfde metro station als ik en in plaats van alleen ‘ja’ te antwoorden, is ze helemaal met me mee gereisd naar het metrostation, heeft ze me allerlei tips gegeven over de stad, haar levensverhaal verteld én heeft ze me geholpen de felbegeerde ‘Charlie Card’ (gratis OV kaart) op te duikelen. Dat is nog eens fijn binnenkomen in een stad waar je totaal onbekend bent! Nadat een lieve OV service meneer me had uitgelegd hoe ik de kaart kon opladen, ben ik met de bus naar mijn nieuwe thuis gereisd.
Die thuiskomst was echter iets anders dan ik had gedacht… Op de kamer die ik via Airbnb had geregeld (maar €850,- per maand, koopje voor Boston), stonden weliswaar niet zoveel en een beetje vage foto’s, maar ik had verwacht in iets vergelijkbaars terecht te komen als mijn studentenhuis in Eindhoven. Niets was minder waar…
Toen ik aankwam bij het huis was het al schemerig, de voordeur stond op een kier en er was geen bel. Toen ik naar binnenstapte en riep of er iemand was reageerde er niemand. Dat is toch wel gek in een huis waar 9 mensen zouden moeten wonen aan het eind van de middag. Na een tijdje roepen, kwam er een man op middelbare leeftijd naar beneden. Hij doet me een beetje denken aan een verstrooide hippie. Lange, grijze, ongekamde haren en baard, wijde ruitjesbloes, gescheurde vale spijkerbroek en op van die leren slippers. Die man, die totaal niet leek op de foto die ik op Airbnb had gezien, die bleek dus mijn gastheer te zijn. Oke, even diep ademhalen, behalve zijn vreemde uiterlijk was hij namelijk (zoals dus iedereen tot nu toe) wel ontzettend aardig. Hij bracht me naar mijn kamertje en daar stond nog me nog een onaangename verassing te wachten. Het was wel de kamer die ik geboekt had, maar met totaal andere meubels. Mijn bed bestaat uit een houten plank die rust op een soort omgekeerde bloempotten, met twee matrassen erop. Behalve dat het er dus anders uit zag, zaten er ook nog vlekken en zwarte haren op het beddengoed… Na een lange reis kon ik dit allemaal niet zo goed hebben, dus ik was niet zo aardig tegen mijn gastheer. Hij bood aan om nieuw beddengoed te kopen, maar voor vannacht moest ik het er toch maar mee doen.
Na een nachtje goed slapen, blijkt de situatie gelukkig wat minder erg dan ik op het eerste gezicht dacht. Ik heb de hele kamer even goed schoongemaakt, want mijn gastheer had wel geveegd, maar vervolgens het stof onder het bed geschoven i.p.v. opgeruimd en een stofzuiger is in dit huis niet te vinden. Vervolgens heb ik nieuw schoon bedden goed gekocht voor het geïmproviseerde bed dat zowaar toch best lekker slaapt, zodat mijn kamertje nu wel een fijne plek is. Na de beschrijving van mijn kamer kunnen jullie je misschien ook wel indenken dat de rest van het huis ook niet echt in een geweldige staat verkeerd. Gelukkig is alles vooral oud en heb ik nog geen ongedierte gezien. De komende tijd ga ik de badkamer en keuken een keertje grondig poetsen en dan kom ik de vier maanden hier wel door. Vooral ook omdat mijn huisgenootjes echt ontzettend aardig en geïnteresseerd zijn. Ik heb er nu drie leren kennen en kijk ernaar uit om de rest te leren kennen op de wekelijkse ‘potluck’ (gezamenlijk eten) op dinsdag.
Studeren aan Harvard, net als in de film?
In Peking zagen we dat Chinese ouders met hun kinderen de beste universiteiten van het land bezoeken om ze te inspireren hard te werken op school en te gaan studeren. Ik kan me zo voorstellen dat Amerikaanse ouders hetzelfde doen en hun kinderen dan meenemen naar Boston. Want met bekende universiteiten zoals Harvard University, het Massachusetts Institute of Technology (MIT) en Boston University is dit een hotspot voor studerend Amerika. Vroeger keek ik graag romantische komedies waarin tieners hun dromen waarmaakten en gingen studeren aan Princeton, Berkeley of Harvard. Ik geef graag toe dat ik die films nog wel eens terugkijk en mee droom over het leven aan die universiteiten. Zal het heel anders zijn dan in ons kleine kikkerlandje?
Nu heb ik de kans om zelf te ervaren hoe het eraan toegaat op de oudste universiteit van Amerika, Harvard University. Ik ga geen vakken volgen op de universiteit zelf, maar ga onderzoek doen aan een verbonden onderzoeksinstituut, het Wyss instituut voor biologisch geïnspireerde technologie. Dat sluit dus mooi aan bij mijn studie Biomedische Technologie. Met deze stage van vier maanden rond ik mijn master af en doe ik gelijk buitenlandse werkervaring op om straks een mooie baan te gaan vinden.
Voordat ik start met mijn stage heb ik gelukkig eerst een paar dagen om te wennen aan de stad Boston waarvan ik heb gehoord dat die heel overweldigend kan zijn. Ik kijk er ontzettend naar uit om door de stad te struinen en de lokale mensen te observeren. Is de supermarkt inderdaad zo’n gevaarlijke plaats vanwege de rondvliegende moeders met overvolle boodschappenkarren? Is iedereen helemaal ingepakt in warme kleren en zijn de straten uitgestorven vanwege de kou? Jullie horen het binnenkort!
Vandaag ben ik in ieder geval veilig en zonder te bevriezen aangekomen in mijn kamer na een lange reis vanaf Amsterdam via Londen. Zoals vrienden al zeiden, maak je sneller contact met andere mensen als je alleen reist en de tijd ging dan ook best snel met gezellig en praatgraag reisgezelschap zoals een stel uit New York dat vrienden had bezocht in Londen en België en een wat oudere meneer die wel van rode wijntjes hield en terugreisde van de bruiloft van zijn zoon in Ghana.
Ik ben heel benieuwd welke andere interessante en leuke mensen ik nog meer ga ontmoeten. Tijd dus om te settelen in mijn nieuwe huisje en de stad te verkennen! Tot snel!
Goed nieuws reist snel
Het kwam niet onverwacht, maar we blijken niet de enige te zijn die Amerika een interessante reisbestemming vind! Al snel na het plaatsen van de vorige blog over onze reisplannen, kregen we veel leuke reacties van mensen die ook op in Boston stage geweest waren of nog gaan, of die al eens een reis naar de USA hebben gemaakt. Het is inspirerend om te discussiëren over de “must see” plekken en handig om informatie uit te wisselen over het vinden van kamers en andere praktische zaken. We hebben onder andere een gezellige en interessante avond gehad bij Jos en Els en onze reisplannen nog verder uitgewerkt. Bedankt allemaal!
Ik zit ondertussen in alle mogelijke facebookgroepen en heb tientallen berichtjes naar verhuurders gestuurd, maar heb nog geen kamer gevonden. Gelukkig heb ik nog een paar maanden, maar mocht iemand via via over een lege kamer horen, dan hoor ik het graag!
Ondertussen heb ik alle papieren om mijn visum aan te vragen binnen! Wat fijn dat ik naar een grote universiteit ga waar alles strak geregeld is, dat maakt dat het hele proces redelijk vlot en soepel verloopt. Na een hoop geld te hebben overgemaakt naar de Amerikaanse overheid ben ik nu klaar om een afspraak te maken op het consulaat en hoop ik ruim voor de kerstvakantie mijn visum binnen te hebben.
Afgelopen week heb ik gehoord dat ik ook mijn allerlaatste tentamen gehaald heb! Alles voor mijn afstuderen en stage kon nu dus echt officieel vastgelegd worden. Mijn afstudeerdatum is vastgesteld op maandag 9 januari. Die dag mag ik de resultaten van mijn afstudeerproject presenteren voor geïnteresseerden en verdedigen voor een klein comité. Komende tijd staat daarom vooral in het teken van het schrijven van mijn verslag en het afronden van de laatste experimenten in het lab. Mocht je me missen, dan ben ik te vinden onder een steen achter mijn laptop!
The American Dream
Toen we jong waren zeiden mijn ouders altijd: “Als jullie 16 zijn gaan we op reis naar Amerika”. Toen we eenmaal 16 waren, werd dat ‘na de middelbare school’. Nu, een paar jaar verder, is het eindelijk zover: De eerste stapjes in de voorbereiding voor een camperreis door zuidwest Amerika zijn gezet!
Van eind januari t/m half mei ga ik op stage naar Boston, USA om mijn master Biomedical Engineering af te ronden. Ik ga vier maanden onderzoek doen bij het Wyss Institute for Biologicaly Inspired Engineering van Harvard University en daarna is het tijd om de USA beter te verkennen!
Vandaag hebben pap, mam, Niels en ik, ons voor het eerst georiënteerd op deze reis bij een presentatie over camperreizen door Amerika. Er was ook een echte Amerikaanse camper aanwezig om een kijkje in te nemen. Met een foto voor een afbeelding van een nationaal park, leek het bijna of we al op reis waren!