Women First! Als vrouw kon ik er bijna niet omheen. De Women’s March, de op vele plekken in Amerika en in de rest van de wereld gehouden werd, leeft in Boston. Mensen hier zijn diep beschaamd dat Trump hun nieuwe president is en willen dat aan de wereld laten zien. Zij willen aan de wereld laten zien, dat zeker niet alle Amerikanen zomaar het denkbeeld van hun nieuwe president volgen. En daarom gingen ze vandaag, zaterdag 21 januari 2017, de straat op. Met borden, spandoeken en roze zelfgebreide mutsen werd er geprotesteerd tegen het benadelen van minderheden in de samenleving, op wat voor manier dan ook.

Ik vind het fantastisch dat zoveel mensen zich verenigen om hun gezamenlijke stem te laten horen. Daarom ben ook ik een kijkje gaan nemen bij de demonstratie op de Boston Common, het park in het centrum waar de niet alleen de Women’s March startte, maar waar ook de Freedom trail start, een wandelroute langs alle historische en beroemde plekken en gebouwen van Boston.

Ik kwam een half uurtje voordat de demonstratie zou starten aan met nog honderden andere vrouwen (waarvan veel met hun dochters). De metro was overvol en het leek wel een kippenhok met al die kakelende vrouwen erin. Omdat ik als Europeaan net iets langer ben dan de gemiddelde Amerikaan, had ik een mooi uitzicht over alle mensen met hun mooie roze gebreide mutsjes, hét symbool van de Women’s March. De mensenmassa die je zag buiten het metrostation was overweldigend. Iedereen joelde fanatiek, maar de sfeer bleef positief en gezellig, misschien juist wel door die roze mutsjes. Ik heb even rondgekeken op en rond het park, ben nog even op de foto geweest met de ‘wereldberoemde’ Boston Ducks die voor de gelegenheid ook roze mutsen droegen en heb toen mijn weg vervolgd langs de Boston Freedom Trail.

De Freedom Trail is een flinke wandeling van 2.5 mijl (4 km) langs alle hotspots van het oude Boston. Boston is bijvoorbeeld bekend om zijn Tea party, een protest van de Amerikaanse kolonisten tegen de Britten in 1773 waarbij besloten werd om thee uit China die door de Britten geïmporteerd werd, te boycotten.

Naast dat de gebouwen erg mooi zijn, vond ik het ook heel leuk om de verschillende wijken te vergelijken. Zo begon ik in het moderne boston met hoge wolkenkrabbers die afgewisseld worden door historische gebouwen en vervolgens liep ik langzaam het stadscentrum uit richting de Italiaanse wijk, waar het op straat ruikt naar versgebakken brood en pizza en overal zitjes zijn om gezellig bij te kletsen met je buren.

Bijzonder vond ik Quincy Hall, een soort foodcourt waarin je bij allerlei winkeltjes eten kunt kopen dat je kunt opeten in een grote hal aan lange tafels met stoelen. Doordat iedereen door elkaar zit raak je snel met andere mensen aan de praat. Zo zat ik tijdens mijn lunch eerst naast een meisje dat uit New York kwam en ook de Freedom Trail aan het lopen was en kwam er vervolgens een gezin bestaande uit twee vrouwen en twee dochters bij me zitten die overduidelijk naar de Women’s March waren geweest. Een van de kinderen had een Duitse vader dus we hebben enthousiast zitten kletsen over de March, over Trump en over Europa! Ook was er een jongen die live gitaar speelde en zong en echt heel erg goed was. Genieten dus! Terwijl het gezin op zoek ging naar de bibliotheek omdat één van de meiden dol was op boeken lezen, ben ik mijn wandeling langs de Freedom Trail vervolgd.

Een super toffe ervaring vond ik ook het bekijken van de USS Constitution. Aan het eind van de route liep ik de haven van Boston in waar dit vlaggenschip uit 1797 wordt gerestaureerd in een klassiek deel van de haven. Na een uitgebreide security check kregen we een rondleiding van een extreem enthousiaste en patriottische matroos (Amerika is sowieso het beste, slimste en geweldigste land van de wereld!). Omdat het ook nog eens prachtig weer was, was het heerlijk om door de haven te struinen en me weer eens op een schip te bevinden. Ik blijf toch echt voor eeuwig verliefd op die oude schepen!

Het allerlaatste punt op de route was het Bunker Hill monument, een pilaar van 220 ft (67 meter) op een heuveltje. Als je de 295 treden hebt beklommen zou je een spectaculair uitzicht moeten hebben over de stad. Aangezien de lucht helder blauw was, had ik heel veel zin om dat uitzicht te bekijken! Er was alleen één probleempje. Ik kwam iets over half vier van het schip af en om kwart over vier zou het monument volgens mijn lonely planet al sluiten… ik besloot erheen te gaan rennen in de hoop dat ze me 30 minuten voor tijd nog wel omhoog zouden laten gaan omdat ik het toch wel echt graag wilde zien. Toen ik daar buiten adem aankwam, zeiden ze dat ik rustig nog naar boven kon gaan. Ze gingen toch pas half zes dicht… Gelukkig was het uitzicht mijn sportieve activiteiten dubbel en dwars waard. De foto’s zijn het bewijs!